Gedicht van Ada Bolmers

Dank je wel, geleende schouder, 

dat ik even leunen mocht, 

dat ik even klein mocht wezen, 

dat een hand de mijne zocht. 

Dank je wel, troost zonder woorden,

voor het simpele, stille zijn

voor het trachten mee te dragen 

van dezelfde zielenpijn. 

Dank je wel, geleende oren, 

open, voor mijn jammerklacht, 

open voor mijn diepste wanhoop, 

luisterend, de halve nacht 

Dank je wel, dat toen ik woedend

vroeg: heb ik dit nou verdiend? 

jij alleen mijn haren streelde. 

Dank je wel, je bent een vriend

- Ada Bolmers -